Start in Corbeny aan het Hotel Chemin des Dames, waar ik deze nacht verbleef

strava ligt aan,

ready to go,

volgen jullie mee ?

Corbeny gonst deze morgen van de bedrijvigheid: 4 september in Frankrijk, retour a l’école.

Ik verlaat de stad naar le Chemin des Dames.

Het dankt zijn twijfelachtige reputatie aan het misdadige Nivelle-offensief van april 1917.

Deze Franse generaal had een overmoedig plan (of beter eigenlijk geen plan) uitgewerkt om een van de sterkste delen van het Duitse front van onderaf te bestormen.

Het werd een echte catastrofe.

In plaats van 6 km op te rukken zoals Nivelle had beloofd kwam de aanval na een paar 100 m tot stilstand.

120.000 dode en gewonde Fransen.

Er werd nog 2 weken vruchteloos aangevallen en dan was het volledig op.

De manschappen weigerden de zinloze bevelen op te volgen, de meesten bleven wel in positie maar weigerden aan te vallen. Het was de facto voorlopig gedaan met het Franse leger en ook met Nivelle, die uit zijn bevel ontheven werd.

Als je zelf door het landschap wandelt, besef je pas echt de bijna-onmogelijke kansen op tot slagen bij deze offensieven.

Ieper, de Somme, Chemin des Dames: het is overal ongeveer hetzelfde scenario.

De Duitsers zitten boven, goed ingegraven, en de aanvallers komen van beneden in open veld helemaal onbeschut.

Ik ondervind zelf dat het gewoon naar boven stappen langs een goed begaanbaar pad toch een serieuze inspanning is.

Dus stel je voor, zwaar bepakt, op volledig kapot geschoten modderig terrein, prikkeldraad en ondertussen onder vuur, een onmogelijke opdracht.

Het is niet moeilijk te begrijpen dat de manschappen dit op de duur weigerden.

Ik zit in de Champagnestreek, de eerste wijngaarden op mijn route !

Tanks waren in die tijd nog geen wapen in het arsenaal van het leger. Tijdens WO1 kwamen ze dan ook een eerste keer in actie, ploeterend, soms zich vastrijdend in de modder. De volgende foto’s tonen een replica die ik langs mijn toch tegenkwam. Het Britse leger had als eerste een werkende machine gereed voor inzet.

Ik kan natuurlijk geen foto’ s van uitgestrekte velden blijven doorsturen maar het is echt niet normaal, zeker niet als je ze te voet doorkruist.

De landbouw is hier van een totaal andere dimensie en niet te vergelijken met die in Vlaanderen.

Het is hier al toe wat poten en oren heeft, den bar-tabac, den bakker, den traiteur-restaurant. Schluzz damit

Het enige wat overblijft van Sapigneul, nog een dorp dat na de oorlog niet werd heropgebouwd.

Gourcy, in ‘17 ingenomen door een Russisch bataljon dat meestreed op het Westfront.

Standbeeld ter ere van de Russen die het bevrijd hebben.

Aangekomen in Reims !

Bedankt dat je terug even tijd nam om mijn blog te bezoeken,

tot morgen !

STRAVA Dag 17