Zo, het zit erop.

Ik ben trots op wat ik gedaan heb maar ik ben nu ook blij dat het gedaan is.

Ik ben mezelf dus op geen enkel moment tegen gekomen.

Trui krijgt gewoon dezelfde partner terug als voor de wandeling, mijn ouders dezelfde zoon, mijn kinderen en kleinkinderen dezelfde opi, mijn zussen dezelfde broer, mijn vrienden dezelfde vriend en bij Willaert dezelfde collega.

Ik ben wel op mijn fysieke limieten gebotst.

  • Ik had algauw door dat slapen op een matje in een tent in combinatie met het wandelen te zwaar ging worden.
  • Op het einde van mijn tocht lukten de steile hoogtemeters niet meer.

Het is wat het is en daar kan ik wel vrede mee nemen.

Ik heb tijdens mijn tocht vooral genoten, van de natuur, de rust en de stilte. En dan is er natuurlijk die 1e wereldoorlog.

Ik had reeds tientallen boeken gelezen over WOI, de meest zinloze en verschrikkelijke oorlog in onze geschiedenis. Er wordt “geschat” dat er 9,5 miljoen soldaten sneuvelden (elke dag van de hele oorlog 1300 Duitse, 900 Franse, 457 Engelse en 1459 Russische soldaten). Ook kwamen ongeveer 11 miljoen burgers om zonder rekening te houden met de slachtoffers van de Spaanse griep. Je kunt gewoon niet anders besluiten dan dat het pure waanzin was.
Een boek lezen en musea bezoeken is een ding maar 40 dagen langs de vroegere frontlinie wandelen is nog iets helemaal anders. Het wordt echt heel tastbaar, met een beetje verbeelding kan je het horen, voelen, ruiken. Ik liep door de verschillende landschappen en zag de heel dikwijls geografische onmogelijkheid van wat er van de soldaten verlangd werd door hun opperbevelhebbers. Vooral dat heeft me ongelooflijk geraakt op deze tocht.
We kunnen ons onmogelijk voorstellen wat de mensen toen meemaakten.
De nagedachtenis van deze mensen eren en zorgen dat ze niet vergeten raken is hopelijk iets waartoe ik met mijn tocht heb bijgedragen.

Als allerlaatste heb ik toch een paar mensen te bedanken.

Trui hielp me met de voorbereiding, de planning en het uitstippelen van de wandelingen. Ze beredderde ons huishouden zes weken alleen. Ze was steeds stand-by en zorgde voor alle overnachtingen. Zonder haar zou het niet gelukt zijn. Mijn tocht was ook haar tocht.

Philippe beheerde met heel veel toewijding gedurende zes weken de blog die Peter ontwierp.

Ruben en Robrecht stonden me bij voor de materiaalkeuze en de fysieke voorbereiding evenals de morele en praktische steun tijdens de tocht.

Ik dank iedereen voor alle berichten en aanmoedigingen veelal uit verwachte hoek maar soms ook uit totaal onverwachte hoek.

Als allerlaatste bedankt ik alle volgers (volgens Google Analytics 655) van mijn blog. Ik had nooit gedacht dat het zo’n vaart zou lopen en dat mijn tocht en het verhaal van WOI zoveel mensen zou beroeren.

Jannicq – 28 september 2023